ஒரு எழுத்தாளர் விடை பெறுகிறார்..

கடை விரித்தேன் ..கொள்வாரில்லை என்று கூற முடியாது.

என் வலைப்பதிவையும் சிலரேனும் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருந்தனர் என்பதற்கு சில பின்னூட்டங்கள் சாட்சி.

இருப்பினும், பதிவது அலுத்துப் போய் விட்டது.

எழுத வரவில்லை என்பது முக்கிய காரணம்.

தீவிர எழுத்து ஒரு தவம் போல. அப்படி எழுத ஒருமுகப்பட்ட சிந்தனை, இடைவிடாத படிப்பு, கொள்கை உறுதி போன்ற பல குணங்கள் தேவைப்படுகின்றன. என் நுனிப்புல் மேய்விற்கு இது சரிப்படாது.

நக்கலும் நையாண்டியுமாக எழுதலாம் - என்றால் அதற்கு பல போட்டியாளர்கள் - பலர் என்னை விடச் சிறப்பாகவே எழுதுகின்றனர். (காக்கைக்கும் தன் குஞ்சு - என்னும் அளவிலே கூட என் எழுத்து இல்லை என்பது எனக்கே தெரிகிறது)

இன்று காலை வடை சாப்பிட்டேன் என்று நாட்குறிப்பாக எழுதவும் பொறுமை இல்லை.

பொதுவான டாபிகல் விஷயங்களிலும் என் கருத்தை சுறுசுறுப்பானவர்கள் பதிந்து விடுகிறார்கள்.

கவிதை (ஆசிப் மீரானின் கவுஜ) எழுத நானும் துன்பப்பட்டு வழி தவறிப் படிக்கவரும் சிலரையும் துன்பப் படுத்தவும் தயாராக இல்லை.

எனவே, நாட்டு மக்களுக்கொரு நற்செய்தி:

இன்னும் கொஞ்ச காலத்திற்காவது வெறும் வாசகனாகவே இருப்பது என்று தீர்மானித்துள்ளேன்

எழுதும் பழக்கம் உள்ளவர்களை, எழுதத்தெரிந்தவர்களை கிண்டல் செய்து காலத்தை ஓட்டலாம் பாருங்கள். (சந்திப்பிழையிலிருந்து சந்தர்ப்பப்பிழை, இடப்பிழை, பொருட்பிழை என்று பிழை கண்டுபிடித்தே பெயர் வாங்கலாம்)

இடையில் எனக்குள் இருக்கும் எழுத்தாள மிருகம் உயிர் பெற்றால், அதை முதலில் காகிதத்தில் "மியாவ்" எனக் கத்தவிட்டு, சில நாள் கழித்து படித்து பிறகு இங்கே இட்டு வாசகர்களை காப்பாற்றலாம் என்று ஒரு யோசனை.

இதை ஒரு பதிவாக இட முக்கியமான காரணம், என் பதிவை யாரேனும் படித்து விட்டு, இவ்வளவுதானா தமிழ்மணம் என ஓடக்கூடாது என்பதே!