மறுபடியும்..

வலைப்பதிவுகளுக்கு வரும் முன்னர் எழுதுவது என்பது மிகவும் சுலபமான விஷயம், நேரமின்மை ஒன்றே குறை, நேரம் மட்டும் இருந்தால் எழுதுவது எளிது என்றே நினைத்திருந்தேன்.

எழுதத் தொடங்கியபின்னர்தான் கோர்வையாக ஒரு சிறு கட்டுரையோ கதையோ எழுதுவதில் உள்ள சிக்கல்கள், வார்த்தை தேர்ந்தெடுப்பு, நடை, உள்ளடக்கத்தை மற்றவர் எப்படிப் புரிந்து கொள்வாரோ என்ற சுயம் விலக்கிய பார்வை, ஆங்கில தமிழ் மயக்கங்கள், சந்திப் பிழை தவிர்த்தல் என எவ்வளவோ பிரச்சினைகள் இருப்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

இருந்த போதிலும், சிலருக்கு மட்டும் எழுதுவது என்பது பேசுவதைப் போல சுலபமாக இருப்பதையும் பார்க்க முடிகிறது.

முன்பெல்லாம் அவ்வாறு எழுதுபவர்களை வரம் பெற்றவர்களாய் கற்பிதம் செய்திருந்தேன்.

இப்போது புரிகிறது, அவர்கள் என் நிலையை வெகு நாட்களுக்கு முன்னாலேயே கடந்து விட்டவர்கள், முறையாக ஆர்வம் செலுத்தி, பயின்று இந்தக் கலையை கைவரப் பெற்றவர்கள் என்று.

ஒரு எழுத்தாளர் உருவாவது இவ்வளவு பயிற்சி தேவைப்படும் நிகழ்வாக இருக்கும்போது, எழுதுபவரை நிறுத்த வைப்பது எவ்வளவு சுல்பமாக இருக்கிறது!

கழிவறைச் சுவற்றில் உள்ள கிறுக்கல்களுக்காகவெல்லாம் கவலைப்பட வேண்டாம் என்று சொல்வது எளிது. நேரடியான தாக்குதலை எதிர்கொள்ளும் போதுதான் அதன் வலி தெரியும். ராமச்சந்திரன் உஷாவின் முடிவையும் அதன் பின்னால் உள்ள வலியையும் என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

மற்றவர்களைக் கேவலப்படுத்தி அதில் குளிர் காயும் அநாமதேயரே,
உங்களுக்கு இன்னொரு வெற்றி. அதைக் கொண்டாடும் முன், ஒரு முறை சிந்தியுங்கள் -

உங்களால் இன்னொரு எழுத்தாளரை உருவாக்க முடியுமா?