அம்முவாகிய வீண்!

விகடன் விமர்சனத்தையும் தருமி விமர்சனத்தையும், கேள்விப்பட்ட கதை முடிச்சையும் வைத்து நல்ல படமாக இருக்குமோ என்ற ஒரு தோற்றம் கிடைத்ததால்தான் இந்த திராபையைப் பார்த்தேன், நொந்தேன்.

 

கதைக்களன் வித்தியாசமானதுதான், முதல் முறை இல்லையென்றாலும் கூட. விளிம்பு மாந்தர்களைக் கதையெழுதும் எழுத்தாளர் ஒரு விலைமாதுவை மணம் முடிக்க அதனால் ஏற்படும் சிக்கல்களைச் சொல்லும் எளிய கதையை, திரைக்கதை, பாத்திரப்படைப்பு என்று எல்லாவற்றிலும் கோட்டை விட்டிருக்கிறார் இயக்குநர்.

 

முதலில் அம்மு! என்ன கதாபாத்திரம் என்றே முதல் பாகத்தில் புரியவில்லை. அந்தத் தொழில் பிடித்துதான் செய்கிறாள் என்பது வித்தியாசமாக இருந்தாலும், புற உலகம் ஒன்றுமே தெரியாமல் வளர்ந்திருக்கிறாள் என்பது கேலிக்கூத்தாக இருக்கிறது. வியாதி வந்து காணாமல் போன சக தொழிலாளியைப்பற்றி, அவளுக்கு வந்த வியாதியைப்பற்றி ஒன்றுமே தெரியாமலா இருப்பாள்? புற உலகத்தின் மீது அலட்சியமாக இருப்பவர் (indifferent) எனக்காட்ட நினைத்து அறியாதவர் (ignorant) என்றே காட்டப்பட்டு இருக்கிறது இந்தப்பாத்திரம். என்னைக்கட்டிக்கவே ஆள் இருக்கு என்பதைப் பெருமையாகப் பேசுவாராம், ஆனால் தாயிடம் பேசும்போது திருமணத்தினால் ஆன பயனென்கொல் என்று வாதிடுவாராம். அந்தப்பெண்ணின் திறமையான நடிப்பு இந்த ஓட்டைக் கதாபாத்திரத்தால் காணாமல் போகிறது.

 

அடுத்து அந்த எழுத்தாளர். எந்தப் பிரபஞ்சத்தில் இருக்கிறார் என்றே தெரியவில்லை. விளிம்பு மாந்தர்களின் துயரை இரண்டு முறை எழுதிவிட்டாராம், விருது கிடைக்கவில்லையாம், மூன்றாம் முறையாக விலைமாதுக்கள் பற்றி எழுதப் புறப்பட்டாராம். விருதுக்காக விலைமாதுவின் கதையை விற்பதுதான் அவர் நோக்கமா? நிஜமான எழுத்தாளர்களுக்கு வெட்கக்கேடு! அவ்வப்போது மோட்டுவளையைப் பார்த்துக்கொண்டு தத்துவம் பேசிவிட்டால் மட்டும் எழுத்தாளர் ஆகிவிட முடியுமா?

 

நிஜமான துயருடன், அத்தொழிலை விட்டு ஓடவேண்டும் என்று ஆயிரம் பெண்கள் காத்திருக்க, இந்தப்பெண்ணை இவர் தேர்ந்தெடுக்கும் காரணம் சுத்தமாகப் புரியவில்லை. அந்தக்காரணங்களை விளக்க திரைக்கதையில் விபூதி வைப்பது தவிர எந்த அழுத்தமான காட்சியும் இல்லை. ("நீங்க சீக்கிரமா விட்டுட்டீங்கன்னா கொஞ்சம் கணக்கு பழகிக்குவேன், நாளைக்கு அரைப்பரீட்சை" என்று சொன்ன வேலு நாயக்கனின் மனைவி ஞாபகத்துக்கு வருவதைத் தவிர்க்கமுடியவில்லை - அதுவும் ஒரே காட்சிதான்.. எவ்வளவு அழுத்தமாக இருந்தது!) திருமண வாழ்க்கைக்கு ஆசைப்படாத பெண்ணைத் திருமணம் முடித்து, அவளுக்கு வாழ்க்கையின் சந்தோஷங்களைப் புரியவைப்பதுதான் லட்சியம் என்றும் சித்தரிக்கப்படவில்லை! சரி போகட்டும், அழகும் அவருக்கு தேவைப்படுகிறது என்று விட்டுத் தள்ளலாம் என்றால், அவர் எழுதியதாகக் கூறப்படும் கதை!

 

அம்முவாகிய நான் என்று கதைக்குப் பெயர். சமர்ப்பணம் அம்முவுக்கு. பொதுமேடையிலேயே, இந்தக்கதாபாத்திரம் உண்மை, அம்முதான் என் மனைவி என்ற அறிக்கை. இதில் எங்கேயும், அம்முவின் வாழ்க்கை மேம்படவில்லை.. இப்படிப்பட்ட பெண்ணை மணம் செய்துகொண்டிருக்கிறேன் பார் - நான் எவ்வளவு நல்லவன் என்று தெரிந்துகொள் என்ற கீழ்த்தரமான விளம்பர யுக்திதான் தென்படுகிறது! (மீண்டும் வேலு நாயக்கன் - அவளுடைய முன்வாழ்க்கை பற்றி படத்தில் வேறெங்கும் பிரஸ்தாபிக்காமல் இருந்த தன்மை!)

 

எந்த அளவுக்கு ஹோம்வொர்க் செய்யாமல் படம் எடுத்திருக்கிறார் என்பதை விருதுக்கு கருதப்படும் புத்தகங்களே காட்டுகின்றன. ஸ்ரீஸ்ரீரவிஷங்கர் எழுதிய வாழ்க்கைப்பாடம், நெல்சன் மண்டேலா வாழ்க்கை வரலாறு, அம்முவாகிய நான் புனைகதை இவை மூன்றும் இறுதிகட்டத் தேர்வுக்காக இலக்கிய கழகத் தலைவர் கைக்கு வருகிறதாம்! என்ன ஒரு அஸ்ஸார்ட்மெண்ட்! சரி, கௌரிஷங்கருக்கு ஒரு அழகான மனைவி இருக்கிறாள், பெர்வர்ட் இலக்கிய கழகத் தலைவருக்குத் தீனி போட. ஆனால் ஸ்ரீஸ்ரீரவிஷங்கரும் நெல்சன் மண்டேலாவும் என்ன செய்திருப்பார்கள்? அப்படி என்ன விருது அது? நிஜமாக எழுத்தாளர்கள் அனைவரும் ஏங்கும் அளவுக்குத் தமிழுக்கு / இந்திய மொழிகளுக்கு ஏதேனும் அப்படி ஒரு விருது இருக்கிறதா?

 

இந்த ஓட்டைப் பாத்திரங்கள் தவிரவும் சில பாத்திரங்கள் இருக்கின்றன படத்தில். முக்கிய பாத்திரங்களே இப்படி என்னும்போது சைட் பாத்திரம் மட்டும் என்ன உருப்படியாகவா இருந்துவிடப்போகிறது? உயரியவிருது பெற ஆசைப்படும் எழுத்தாளரின் அக்கா இன்னும் கிமுவில், தன் மகளைத் தம்பிதான் திருமணம் முடிக்கவேண்டும் என்ற லட்சியத்தில் (நம் குடும்பத்துக்கு வாரிசு என் பெண் மூலம்தான் வரவேண்டும்-ஆம்!). மேற்படி எழுத்தாளரின் நண்பன் வெளிப்படையாகப் பேசுகிறவன் என்ற போர்வையில் "பத்தினியையா அனுப்பப்போறே, அவளுக்கு என்ன இது புதுசா? உன் விருதுதாண்டா முக்கியம்" என்று கேனத்தனமாக உளறுகிறான். முன்னாள் கஸ்டமர் "தங்கைன்னு சொன்னா கேவலம்" என்று நலம்விரும்பியாகிறான்!

 

கேனத்தனமான பாத்திரங்கள், சம்பவங்கள் பெரிதாக இல்லாமல் உருளும் திரைக்கதை (யாரோ சொல்லிட்டாங்க போல - ஸ்லோவா படம் இருந்தா விருது கிடைக்கும்னு).

 

இசை, பின்னணி இசை பற்றி சொல்லாமல் விடுவதே நலம்.

 

பாலசந்தர் என்று ஒரு டைரக்டர் இருந்தாரே ஞாபகம் இருக்கிறதா? அவருடைய தொண்டரடிப்பொடி போல இந்த டைரக்டர்! முதல் காட்சியில் புதிதாய்ப் பிறந்த அம்முவை விற்க அவள் அப்பா வரும்போது பின்னணியில் பழைய பேப்பர் விற்கும் காட்சியில் இந்த டைரக்டோரியல் டச்செல்லாம் இன்னுமா காலாவதி ஆகவில்லை என்ற கேள்விதான் எழும்புகிறது! ஒரு கொலை, திணிக்கப்பட்ட சோகமுடிவு.. பாலசந்தரின் படம் போலவே இருக்கிறது!

 

மன்னிச்சுக்கங்க தருமி.. உங்களைப்போல அம்முவாகிய நான் படம் நல்லா இருக்குன்னு என்னால சொல்ல முடியலை!

 

இது நல்ல படம் இல்லை. நல்ல படம் மாதிரி!