போற்றிப் பாடடி பெண்ணே? (21 Nov 06)

இது இளையராஜா பற்றிய இன்னொரு பதிவல்ல. தேவர் மகன் படத்தின் தாக்கம், தூண்டிய கலவரங்கள் குறித்த எண்ணங்களே.

தேவர் மகன் படம் வெளியான முதல் நாளே பார்த்துவிட்டு ராஞ்சிக்கு ரயிலேறிவிட்டேன். ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு தமிழகச் செய்திகளை அறிய வாய்ப்பு கிடைத்தபோது, இந்தப்படத்தின் வெற்றியும் படத்தால் ஏற்பட்ட கலவரங்களும் ஆறிய கஞ்சியாகிவிட்டிருந்தது. ஆனால், பின்னர் வந்த சண்டியர் சர்ச்சையின்போது இந்தப்படம் தேவர் ஜாதியினருக்கு கொடி பிடிப்பதாய்க் கொள்ளப்பட்டதாகவும், குறிப்பாக போற்றிப்பாடடி பெண்ணே பாடல் அவர்கள் வீட்டு ரோட்டு விசேஷங்களில் முக்கிய அம்சம் கொண்டதாகவும் அறிந்தேன், ஆச்சரியப்பட்டேன். ஆச்சரியம் ஏனென்றால், நான் பார்த்த அளவில் (பிறகு பலமுறை பார்த்துவிட்டேன்) இந்தப்படத்தின் மூலம் அவர்கள் பெருமைப்படுவதற்கு எதுவும் இல்லை.

"நீ ஒரு விதை போடு, அது உன் பேரனுக்கு மரமாகும்" என்று பரந்த மனத்தைக் கொண்ட கிராமத்துப் பெரிய மனிதர் தேவர் என்று பெருமைப்பட்டாலும், தன் சொந்தப்பகைக்காக கிராமத்தையே வெள்ளக்காடாக்கத் துணிந்தவனும் அதே ஜாதி எனக் காட்டியிருந்த படம். வெளிநாட்டில் படித்துத் திரும்பிவரும் இளைஞன் இவர்களைத் திருத்த எவ்வளவு முயற்சித்தும், தனக்குள்ளும் தூங்கிக்கொண்டிருக்கும் அதே மிருகம் எழும்பி, வன்முறைக்கே வடிகாலாகிறான், எவ்வளவு படித்திருந்தாலும் அந்த மிருகம்தான் வெல்கிறது என்று செல்லும் திரைக்கதையால் அவர்கள் பெருமைப்பட என்ன இருக்கும் எனப் புரியவே இல்லை. கதையில் வரும் எல்லா மாந்தரும் ஒரே ஜாதியினர் என்பதால், ஊரைக் கெடுப்பவன், சாலை அமைப்பவன், குடித்துச் சீரழிபவன், தேருக்கு வெடிகுண்டு வைப்பவன், நல்வழிப்படுத்த நினைப்பவன் எல்லாரும் அந்த ஜாதிக்குள் உண்டு என்றுதான் படம் சொல்கிறது என நான் நினைத்தேன். கெட்ட கும்பலின் வழக்குகளைப் பார்த்துக்கொள்ளும் பிராமண வழக்கறிஞர், "திங்கிற கையாலே கழுவணும்" என்பதற்கு மேல் தன் கை போனதைப்பற்றிக்கூட கவலைப்படாத வேலைக்காரன் - போன்ற மிகச்சில பாத்திரங்களை விடுத்து வேற்று ஜாதி பாத்திரங்களே இல்லை எனலாம்.

ஆனால், திரைக்கதை எந்த நோக்கத்தோடு அமைக்கப்பட்டிருந்தாலும் நடந்த விஷயங்கள் ரசிகர்கள் திரைக்கதையைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை என்பதையே நிறுவுகின்றன. நம் பெரும்பாலான மக்கள் பாடல்கள் சண்டைகளைத் தாண்டி திரைப்படங்களைப்பற்றி யோசிப்பதில்லை என்பதுதான் தெளிவாகிறது. "தேவர் காலடி மண்ணைப் போற்றிப்" பாடும் பாடலும், "ஒரு ஆத்திரம் பொறந்தா அப்ப இவன் யாருன்னு தெரியும்" எனச் சூளுறைத்துச் சண்டை போடும் "தமிழச்சி பால் குடிச்சவன்" கொடுத்த தாக்கத்தை கிளைமாக்ஸோ, கதையின் ஆதார ஸ்ருதியோ கொடுக்காததுதான் உண்மை.

படத்திலோ, தொலைத் தொடர்களிலோ, முக்காலே மூணுவீசம் கெட்டவர்களின் வளர்ச்சியைக் காட்டி, அவற்றைப் புகழ்ந்து ப்ளோ-அப் செய்துவிட்டு, கடைசி நிமிடங்களில் நீதிபோதனை செய்தால், எது அதிகத் தாக்கம் கொடுக்கும்?

இது எனக்கே புரிந்திருக்கும்போது, கமலஹாசனுக்குப் புரியாமல் இருக்கும் என நினைக்க நான் தயாரில்லை.

இருப்பினும், இதே தவறை அவர் "ஹே ராம்"இலும் செய்திருக்கிறார். காதல் மனைவி கண்ணுக்கெதிரே கற்பழிக்கப்பட்டு கொலை செய்யப்பட, கோபத்தில் கண்மண் தெரியாமல் சுட்டுக்கொண்டு கிளம்பும் சாகேத் ராமனை தீவிரவாத இந்து இயக்கங்கள் மூளைச் சலவை செய்வதையும், காந்தியைக் கொல்லவேண்டியதன் நியாயங்களை அவன் தீவிரமாக நம்புவதையும் விஸ்தாரமாகக் காண்பித்த திரைக்கதை, தனக்கு நெருங்கிய நண்பனாக இருந்த முஸ்லீமின் சாவைப் பார்த்து, யோசிக்கத் தொடங்கி மனம் மாறும் முக்கியமான பகுதியை சுருக்கமாகக் காண்பித்தது. கதையின் முக்கியமான வாதப் பிரதிவாதம் ஷா ருக் கானின் மழலைத் தமிழில் ஓடிக்கொண்டே பேசுவதாக அமைத்திருந்ததால் சுத்தமாக கவனிக்கப்படாமல் போனது.

இது கமல்ஹாசன் வேண்டுமென்றே செய்யும் தவறா? விவாதிக்கலாமா?