நானும் கவிப்பகைவனும் மற்றும் முத்துவின் நாயும்

வேலை கொடுத்தவர் மேலதிகாரியாக இருந்தால் அவரிடம் விதிமுறைகளைக்காட்டித் தப்பித்திருக்கலாம்.

 

எதிரியாக இருந்திருந்தால் பொருதிருக்கலாம். இரண்டில் ஒன்று பார்த்திருக்கலாம்.

 

சமநிலைத் தோழனாக இருந்திருந்தால் புரியவைத்திருக்கலாம்.

 

ஆனால், அந்தகோ! என்ன செய்வேன்.. என்னைப்பணித்தது என் ஆசான் அல்லவா!

 

சாத்தான்குளத்து வித்தகன், அமீரகத்து ஆசான், எங்கள் கவிமடத் தலைவன் முத்துவின் கவிதையைப் பார்த்து, மக்களுக்குக் கவிபயில்விக்கும் காலம் கனிந்ததெனக் கண்டான்.  கவியின் வகையும் தொகையும் அவன் சிகைக்குள் அடக்கம்! அவன் பகைக்கு நடுங்கும்!

 

அவன் என்னைப்பணித்தான் - முத்துவின் நாய் துயரத்தில் இருக்கிறது அத்துயரை நீ ஒரு நீள்கவிதையாய் பதிவு செய் என்று.

 

ஆசானே, ஏற்கனவே உலகம் நம்மைக் கவி வெறுக்கும் பாசிச கும்பலென்று தூற்றுகிறதே, அதையும் தாங்கலாம் - அறிவுஜீவியென்று ஏளனம் செய்கிறதே - என்றேன். நான் எந்த வசையையும் ஏற்பேன் -அறிவுஜீவியென்ற வசையைத் தவிர!

 

எனினும், என் இதயத்தைக் கல்லாக்கி, குருவின் பாதாரவிந்தங்கள் பணிந்து, இக்கவியை சமர்ப்பிக்கிறேன்.

 

யாராரோ கேட்டிருக்கும் என்குரல்

 

பிரபஞ்சத்தின் மூலையின் தெருவோரத்தில்

பிறிதொரு நாள் கழித்திட்ட

குப்பைகள்

என் தினத் தூக்கத்தின்

கட்டியம் சொல்லும்.

 

என் எல்லை நானறிவேன் -

அறியாத பதர்களுக்கு

உரத்து உரைப்பேன்.

 

வெறும் சத்தத்தாலே

எங்கள் சமர்கள் முடிக்கப்படும்.

வலுக்க உரைத்தவனே வல்லான்,

குறைவாய்க் குரைத்தவன் குறுகிப்போவான்.

 

குரலே என் ஆயுதம்.

என் உணவைத் தட்டிப்பறிக்க

மெக்ஸிகோ வரைபடமாய் வாய்பிளந்து நிற்கும்

பன்றிகள் இவ்வாயுதத்தின்

வீரியத்தின் வழிதவறி ஓடும்

காட்சி உண்ட களைப்பையே கூட

தந்ததுண்டு.

 

உணரப்பட்ட கோடுகளைத் தாண்டும்

துரோகிகளுக்கும்,

புணர வேறிடம் தேடும்

ஜோடிகளுக்கும்

என் குரல் நடுக்கம் தரும்.

 

துரத்தப்பட்ட நேரங்களில்

தூரம் சென்று

எதிரி இல்லாத இடம் தரும்

இதத்தில்

திரும்பிக் குரைக்கும்

குணம் என்னிடத்தில்

இருந்ததில்லை -

 

மனிதர்கள் என்னும் மரபணுக்குழப்பம்

நடந்திடாத வரையில்.

 

வளைகுடா வேங்கை கவிதைக்கோன்ஐஸ் பினாத்தல் (இளவஞ்சிக்கு நன்றியுடன்)